Een spontane vriendschap - Dicky en Irene uit Zwolle

Als je niet beter weet, zou je zeggen dat Dicky van Bokhoven en Irene Baan niets met elkaar gemeen hebben. Logisch ook. Dicky is 75 jaar en komt uit Rijswijk, Irene is 28 jaar en komt uit Friesland. Toch is er een tijdje terug een mooie vriendschap tussen de twee vrouwen ontstaan. Het blijkt namelijk dat Dicky en Irene best veel overeenkomsten hebben. Zo wonen ze in dezelfde portiek aan de Regentenlaan in Zwolle. Ze hebben allebei een voorliefde voor inktzwarte humor. Én Dicky en Irene zijn helemaal gek van honden. ‘Stiekem vind ik haar verhalen heel leuk.’

Zie Dicky en Irene daar eens gezellig zitten in de woonkamer van Dicky. Kopje thee op tafel, pepernoten binnen handbereik en super veel onderwerpen om gezellig over te praten. Dit is een vriendschap zoals zoveel andere, zou je denken. Maar dan ken je de nogal verschillende achtergronden van beide dames niet. Dicky van Bokhoven is 75 jaar en komt oorspronkelijk uit Rijswijk. ‘Ik ben tweemaal getrouwd en gescheiden en ik heb twee kinderen uit mijn eerste huwelijk. In mijn werkzame leven had ik allerlei baantjes, van verpleegster en au pair tot winkeldemonstratrice en secretaresse. Daarnaast heb ik in mijn leven veel gereisd. Tot aan mijn beroerte, nu negen jaar geleden, was ik best een wilde meid, haha. Ik woon nu vier jaar in dit appartement in Zwolle-Zuid, waar ik voldoende ruimte heb om in mijn rolstoel rond te rijden.’

Het eerste gesprek
De achtergrond van Irene Baan is, mede dankzij haar jongere leeftijd, geheel anders. Irene is 28 jaar en komt uit Goutum, een klein plaatsje vlakbij Leeuwarden. ‘In 2012 ben ik in Zwolle komen wonen voor mijn studie Social Work. Twee jaar geleden ben ik met mijn vriend Niels getrouwd met wie ik (nog) geen kinderen heb. Vanuit RIBW Overijssel werk ik als sociaal werker met mensen met autisme. En net als Dicky ben ik gek op reizen.’ Toch is het niet de gezamenlijke voorliefde voor reizen waardoor Dicky en Irene met elkaar in contact komen. De aanleiding voor het eerste gesprek is helaas een verdrietige, zo vertelt Irene. ‘Ik woon nu drie jaar op de derde verdieping in deze portiek aan de Regentenlaan. In de eerste periode zag ik Dicky en haar hondje Laila vaak buiten zitten, want de tuin van Dicky grenst aan het schuurtje waarin ik mijn fiets zet. Ik zei altijd “hoi” en “doei” tegen haar, maar we spraken elkaar nooit. Totdat het me op een gegeven moment opviel dat Laila er niet meer was. Daarom besloot ik een praatje met Dicky te maken.’

Gezamenlijke zoektocht
Tijdens dat eerste gesprek vertelt Dicky aan Irene dat haar hondje Laila is overleden. ‘Tot mijn grote verdriet, want Laila en ik waren veertien jaar onafscheidelijk. Toen Irene dat eerste praatje kwam maken, ging het dan ook niet zo goed met me.’ Irene knikt. ‘Dicky was meteen heel open over haar emoties. En het werd me al snel duidelijk dat ze een heel gezellige onderbuurvrouw is. Na dat eerste contact is er dan ook een spontane vriendschap ontstaan. In eerste instantie kwam ik af en toe kijken of het goed ging met Dicky. Toen ze vertelde dat ze graag een nieuw hondje wilde hebben, raakte ik betrokken bij haar zoektocht en zagen we elkaar bijna elke dag.’

Gasthonden Zus en Doris
Die zoektocht mond uit in een emotionele achtbaan. Tot drie keer toe vinden de vriendinnen namelijk bíjna een nieuw hondje voor Dicky, maar telkens gaat het op het laatste moment toch niet door. En net als Irene de moed heeft opgegeven, regelt Dicky zelf een adoptiehond, een husky met de naam Kiba. Maar dat werd helemaal niets, zo vertelt ze. ‘Kiba was zo sterk, dat ze mij uitliet in plaats van andersom, haha.’ Toen Irene vorig jaar een heftige vorm van covid kreeg, regelde ze via een vriendin een gasthond. ‘De eerste labradoodle heette Zus, maar zij werd loops en ging terug naar de fokker. Vervolgens kregen we Doris als gasthond. Het leuke was dat Dicky tweemaal per week op Doris paste als Niels en ik aan het werk waren. Zo konden we allemaal van deze gasthond genieten.’

Genoeg te praten en te lachen
Op dit moment zijn er geen honden in het leven van Dicky en Irene, maar gelukkig zijn er nog genoeg andere onderwerpen waar de buurvrouwen over kunnen praten. ‘Ik vind het stiekem heel leuk als Dicky vertelt over haar reizen naar de VS, Canada en Engeland’, aldus Irene. ‘Op mijn beurt laat ik Dicky filmpjes zien van mijn sportschool of de nieuwe tuinversiering bij Tuinland. Er is altijd genoeg te bespreken.’ En te lachen, zo vertellen de dames. Laatst kwam bijvoorbeeld iemand van de plantsoenendienst bij Dicky langs met de vraag of de dennenboom in haar tuin weggehaald mocht worden, aangezien het onderhoud best veel tijd kost. ‘Voor Irene, mijzelf en de andere bewoners van deze portiek zorgt die boom juist voor het gewenste stukje groen uitzicht en wat privacy in onze huiskamers’, aldus Dicky. ‘Daarom zei ik tegen die man “als je die boom kapt, dan mag je er meteen een grafkist voor mij van maken, want zonder die boom wil ik hier niet meer leven.’

Droge humor
Irene moet opnieuw lachen als ze Dicky het verhaal hoort vertellen. ‘Die droge humor verwacht je niet bij zo’n net uitziende vrouw op leeftijd, toch? Maar dit soort grappen past perfect in mijn straatje.’ Inmiddels zijn Irene en haar vriend Niels op zoek naar een koopwoning in Kampen, maar Irene weet zeker dat de vriendschap met Dicky ook na haar eventuele vertrek blijft bestaan. Ze vraagt zich wel hardop af of Dicky dan toch niet een nieuw huisdier wil hebben om haar gezelschap te houden. Dicky reageert op geheel eigen wijze. ‘Doe maar een wandelende tak, want die kan ik lekker makkelijk uitlaten!’

Geef jouw verhaal door!
Huur je een woning of appartement bij deltaWonen en heb je net als Dicky en Irene een mooi, persoonlijk verhaal dat je met anderen wilt delen? Stuur dan een mailtje naar info@deltawonen.nl. Wie weet sturen we onze verslaggever naar je toe!